تأثیر آموزش توجه بر بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان مبتلا به اختلال نارسانویسی

زمینه و هدف: با توجه به اهمیت نارسانویسی در دانش­آموزان و لزوم ارائه مداخلاتی برای بهبود این اختلال به منظور پیشگیری از مشکلات بعدی، هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش توجه بر بهبود عملکرد تحصیلی دانش ­آموزان با مبتلا به اختلال نارسانویسی بود.  روش: روش پژوهش حاضر نیمه­ آزمایشی با طرح پیش ­آزمون- پس ­آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش ­آموزان پایه سوم و چهارم مقطع ابتدایی مبتلا به اختلال نارسانویسی شهر اصفهان در سال تحصیلی 94-1393 بودند که 60 نفر از آنها به روش نمونه­ گیری خوشه­ ای تصادفی چندمرحله­ ای انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. برنامه آموزش توجه در پانزده جلسه 80 دقیقه­ای بر روی گروه آزمایشی ارائه شد. برای جمع­آوری داده­ ها از آزمون­ های سنجش توجه (تولوز- پیه­رون، 1994)، اختلال نارسایی توجه (جردن، 1992) و اختلال نارسانویسی (فلاح چای، 1375) استفاده شد. داده­ ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تجزیه‌وتحلیل شد.  یافته‌ها: نتایج تحلیل داده­ ها نشان داد که آموزش توجه به صورت معنی­ داری میانگین نمرات عملکرد تحصیلی گروه آزمایش را نسبت به گروه گواه در مرحله پسر­آزمون افزایش داد   (0/01 > p). همچنین تفاوت معنا­داری بین میانگین نمرات پسران و دختران در آزمون نارسانویسی مشاهده گردید  (0/05 > p).  نتیجه­‌گیری: یافته­ ها از اثربخشی آموزش توجه بر بهبود عملکرد تحصیلی دانش ­آموزان با اختلال نارسانویسی حمایت می­ کند و تلویحات مهمی در توجه به مداخلات مرتبط با آموزش توجه­ در کاهش مشکلات تحصیلی دانش ­آموزان با اختلال یادگیری دارد.